De volta a casa

<<Que vou facer eu! Nin sequera cincuenta putos céntimos!>>, escoitei hoxe na rúa de San Pedro, cando ía de camiño a casa e mentras deceas de turistas e veciños pasaban ao carón do corpo que movíase derrotado, quizais resacoso, e laiándose a viva voz. Pouco despois, xa á altura da Cruz de San Pedro, dúas señoras de entre sesenta e setenta anos, pode que un par menos ou catro máis, estaban a tomar uns churros nunha das dúas mesas que cobren ese anaco de beirarúa que fai as veces de terraza do local. O vento protestaba de seu, tal vez enoxado porque non o convidaban, e con saña levantou a bolsa de plástico e o papel que envolvían cinco ou seis churros que caeron o chan, liberando os envoltorios. O plástico e o papel que aquel levaba dentro sairon voando e deixáronse arrastrar costa abaixo. Eu os perseguín, quería devolvelos ás súas lexítimas propietarias, pero cada vez que daba un paso ao seu encontro, a bolsa mailo papel afastábanse máis e máis. Xogaban conmigo. Sentinme parvo, non era a primeira vez nin nego que tamén o sexa decotío, nin que outros o sexan aínda máis. Desistín do meu empeño. É dicir, vinme superado e rendinme. Avergoñado e derrotado polo vento, din a volta e o que vin foi as dúas donas dando boa conta da larpeirada, que xa recolleran do chan. As benditas limpaban e comían sen unha ollada de adeus nin de preocupación ao lixo perdido, xogetón e voador, de movementos desacompasados, agora lentos, agora veloces, que en nada se parecían aos da bolsa que danza armoniosa ao compás dun vento creado pola man humana, para embelecer o momento, en American Beauty (Sam Mendes, 1999). Tampouco miraron para o parvo, que non era Myshkin, nin unha palabra para quen, no lugar delas, que preferían zampar os churros, saíu tras algo que lles pertencía e correspondía… aínda que só fose por pagalo. Continuei andando e máis adiante, onde o treito final do Camiño Francés xa case deixa ver os Concheiros, un corpo de costas aos camiñantes, de crequenas e arrimado á parede, recollía cabichas. Nese intre veume á mente Mi tío Jacinto (Ladislao Vajda, 1956) e a imaxe do neno protagonista. Díxenme que aqueles eran outros tempos: si, afirmei de novo, aínda que os males de hoxe quizais non sexan tan distintos os de onte e antonte. Así, chea de luces e sombras, é a cidade que tanto paseo. Non moi distinta ás demáis. Non hai nada nin ninguén perfecto, dime ela como se saíse do remate dunha comedia. Seino, respóndolle ao tempo que deixo escapar un sorriso e un pensamiento: só a ensoñación de que poda selo…