De volta a casa

<<Que vou facer eu! Nin sequera cincuenta putos céntimos!>>, escoitei hoxe na rúa de San Pedro, cando ía de camiño a casa e mentras deceas de turistas e veciños pasaban ao carón do corpo que movíase derrotado, quizais resacoso, e laiándose a viva voz. Pouco despois, xa á altura da Cruz de San Pedro, dúas señoras de entre sesenta e setenta anos, pode que un par menos ou catro máis, estaban a tomar uns churros nunha das dúas mesas que cobren ese anaco de beirarúa que fai as veces de terraza do local. O vento protestaba de seu, tal vez enoxado porque non o convidaban, e con saña levantou a bolsa de plástico e o papel que envolvían cinco ou seis churros que caeron o chan, liberando os envoltorios. O plástico e o papel que aquel levaba dentro sairon voando e deixáronse arrastrar costa abaixo. Eu os perseguín, quería devolvelos ás súas lexítimas propietarias, pero cada vez que daba un paso ao seu encontro, a bolsa mailo papel afastábanse máis e máis. Xogaban conmigo. Sentinme parvo, non era a primeira vez nin nego que tamén o sexa decotío, nin que outros o sexan aínda máis. Desistín do meu empeño. É dicir, vinme superado e rendinme. Avergoñado e derrotado polo vento, din a volta e o que vin foi as dúas donas dando boa conta da larpeirada, que xa recolleran do chan. As benditas limpaban e comían sen unha ollada de adeus nin de preocupación ao lixo perdido, xogetón e voador, de movementos desacompasados, agora lentos, agora veloces, que en nada se parecían aos da bolsa que danza armoniosa ao compás dun vento creado pola man humana para embelecer o momento en American Beauty (Sam Mendes, 1999). Tampouco miraron para o parvo, nin unha palabra para quen, no lugar delas, que preferían zampar os churros, saíu tras algo que lles pertencía e correspondía… Continuei andando e máis adiante, onde o camiño francés xa case deixa ver os Concheiros, un corpo de costas aos camiñantes, de crequenas e arrimado á parede, recollía cabichas. Nese intre veume á mente Mi tío Jacinto (Ladislao Vajda, 1956) e a imaxe do neno protagonista. Díxenme que aqueles eran outros tempos: si, afirmei de novo, aínda que os males de hoxe quizais non sexan tan distintos os de onte e antonte. Así, chea de luces e sombras, é a cidade que tanto paseo. Non moi distinta ás demáis. Non hai nada nin ninguén perfecto, dime ela. Seino, respóndolle ao tempo que deixo escapar un sorriso, só a ensoñación de que poda selo…