Onte, de volta a casa, atopeime cun instante inesperado que devolveume unha vella lenda que escoitei na nenez, ou que lin nalgún relato na escola. Non o lembro, pero o conto si. Viña a dicir que ao final do arco da vella atópase un caldeiro cheo de ouro, mais, como os tesouros que busco son fantasías e momentos, fiquei contemplando as cores. Mentras, a miña mente, que moitas veces vai por libre na procura de quen sabe que, voou lonxe e chegou a Ningures, que é o país onde chega decotío, para logo retornar a min e dicirme que a vida non é como a soñas, nin sequera como cres que a vives. Eu dígolle: saca de aí, pelma do carallo! Vai coa túa razón a outra parte ou cala e olla o ceo, e despóis dime si o que ves non é para crer nos contos e perseguir soños que non buscamos materializar, pois, tanto ti coma min, sabemos de sobras que os soños non son metas, son camiños a tránsitar na brétema, na posibilidade denantes de que a claridade cegadora e o son ensordecedor nos esperte ou de que algún tórnese en pesadelo. Mais nada disto é extraordinario, tamén acontece en Ningures, non si? Así que mellor miremos a fermosa curva que agora loce aí enriba e despóis sigamos camiñando…
Ayer, de vuelta a casa, me encontré con un instante inesperado que me devolvió una vieja leyenda que escuché en la niñez, o que leí en algún relato en la escuela. No lo recuerdo, pero el cuento sí. Venía a decir que al final del arco iris se encuentra un caldero lleno de oro, mas, como los tesoros que busco son fantasías y momentos, quedé contemplando los colores. Mientras, mi mente, que muchas veces va por libre en busca de quién sabe qué, voló lejos y llegó a Ningures, que es el país donde llega con frecuencia, para luego retornar a mí y decirme que la vida no es como la sueñas, ni siquiera como crees que la vives. Yo le digo: ¡saca de ahí, pelma del carajo! Vate con tu razón a otra parte o calla y mira el cielo, y después dime si lo que ves no es para creer en los cuentos y perseguir sueños que no buscamos materializar, pues, tanto tú como yo, sabemos de sobras que los sueños no son metas, son caminos a transitar en la bruma, en la posibilidad antes de que la claridad cegadora y el sonido ensordecedor nos despierte o de que alguno se vuelva pesadilla. Mas nada de esto es extraordinario, también sucede en Ningures, ¿no? Así que mejor miremos la hermosa curva que ahora luce ahí arriba y después sigamos caminando…
No hay comentarios:
Publicar un comentario