E mira que ponse un pouco pesadiño co conto de referirse todo o tempo ao lector e a lectora. Que si, que xa sabemos que a lectura é un diálogo entre quen le e o descoñecido que escribe as liñas para si, aínda que logo diga que o fai para descoñecidos. Pois imos ver, quen é o lindo que nega (non polo vicio ou a virtude de negar sen máis) que o primeiro lector da súa obra non é o propio escritor; e que este escribe (e escribirá ata o fin) teña ou non lectores, aínda que neste caso senta frustración e agudícese a sensación de soidade. Calquera escritor que latexe como tal baixo a súa pel, escribe pola necesidade de escribir, porque converteuse en adicción, porque sinte plenitude cando escribe, porque escribir é a súa eterna aspiración, o seu soño e o seu pesadelo, a súa maneira de atoparse e situarse, mais nunca disposto a ficar nun punto fixo, pois non acouga nin cando escribe (aínda que aí libérase cando as ideas cobran forma escrita), ou porque a escritura calma o seu tempo no mundo. Claro que logo está quen o fai profesión e vive dos contos. E ben que fai! Mais para iso, compre alcanzar ao público maioritario; claro que aí, nese punto do conto, precísase máis unha man que ábrache a porta a o mundo editorial —logo ter unha empresa forte detrás— que talento e risco dentro dun.
O tema do diálogo cae de caixón e, dende hai tempo, tamén pensó que no tópico. Pero non por tópico deixa de ser certo. Un o sente no corazón ou na mente (a elección do consumidor) cando establécese a conexión e dase renda solta á complicidade que incluso fará que acariñes as páxinas nalgún momento íntimo ou emocional,… mais para que insistir? Para romper esa complicidade? Para trampear ou gañar protagonismo no diálogo? Polo demáis, nada novo descúbreme este libro de Suso de Toro que titulou Dentro da Literatura. Di no Limiar que o escribiu asumindo por primeira vez a escritura por encargo. Con todo, chega unha ollada para recoñecer que é totalmente seu. O protagonismo non é para a literatura, senón para a voz del, pois e a súa experiencia o principio e fin do relato, de non ficción. Natural, cada escritor protagoniza a súa propia aventura dentro da escritura; camiña na procura de construir un mundo literario de seu e pasan a vida dentro, escribindo e tamén lendo a outros autores. El xa ten un universo ben feito; son moitos anos e títulos os que o separan daqueles anos mozos nos que empezou a soñar a súa aventura dentro da literatura. Cantas cousas contounos e aínda nos conta; non hai un mes que sacou nova novela que seguramente acaberei lendo un destes días. Séntame ben ler cousas súas de cando en cando. Non é un benestar de comodidade, nin o de estar pisando territorio coñecido, senón de ler alguen que quere contar algo e contalo como quere ou como sabe; que as veces ven sendo o mesmo...
Levo a vida buscando na literatura como lector e escritor. Xa non sei o que busco e menos aínda o que atoparei. Pero segué a depararme sorpresas; quizais non sempre sexa o libro en conxunto; en ocasións é unha páxinas o un parágrafo. Incluso pode ser un ton, un narrador, unha voz que sento cercana, ou mesmo unha idea que non esta no texto, senón que nace no tempo entre o que me contan as liñas e o que eu interpreto. Entón, penso en alguén como Suso de Toro, que leva moitos máis anos na procura, ao pe do canon, lendo e escribindo, e non podo negar que caéme simpático, con quen gústame conversar. Pero, ollo, non falo da persoa —que nin coñezo nin creo vaia a coñecer— refírome a imaxe que me fago a partir das ideas e do ton que asoma nas páxinas deste ensaio (ou de calquera dos seus libros leídos), que non dúbido que noutras mans, con menos engurras e horas de lecturas cas miñas, poida ofrecer outra imaxe, e tamén deste libro que se adentra na literatura e arredores. Considero que é un bo libro para os mozos, pero a miña inocencia, respecto ás teorías ou ás opinións literarias, perdeuse fai tempo. E como me aconteceu con Parado na tormenta, lectura que estimo e enganchoume, as ideas que asoman xa as lera e ás que me convidaba a pensar, xa as pensará antes. É dicir, o diálogo que establezo con libriño xa o tiven, aínda con outros autores, que lembro máis duros, outros máis complexos, algúns máis íntimos. E si, ten razón de Toro, son autores (a maioría) xa fai tempo mortos. Mais sempre sácase algo dun diálogo, ese algo é dialogar, que en unha cousa ben curiosa e gostosa, e iso é moito. E dentro de ese diálogo aínda había algo mais, que intúo que foi o que me fixo continuar a lectura ata que o autor “marcha porque ten que marchar”, e ese algo máis era a voz honesta coa que Suso de Toro achaga as súas ideas, os seus momentos, non os impón, nin os presume, os deixa aí escritos para nos. E iso é enriquecedor, alomenos esperanzador…
No hay comentarios:
Publicar un comentario